Sergio Donna si racconta e si svela nel corso di una piacevole chiacchierata di poesia e di lingua piemontese insieme a Max Ponte. Ospite di “Baciati dalle Muse”

Video ch’a fà 13. |

Costa mia poesìa a l’é dedicà a tuti ij Piemontèis d’Argentin-a e spatarà ant ël mond, ch’a sento fërmiolé ant le ven-e la sava dle antiche rèis piemontèise.

Seve vojàutri ij nòstri ver brandé ch’a manten-o viva la lenga dle nòstre mare e dij nòstri pare.

La tradussion an lenga castijan-a a l’é d’Alejandra Gaido, che ringrassio për sò angagi, soa condivision e soa passion.

L’ùltim Brandé

Quand ch’as n’andrà l’ùltim Brandé ch’a branda,

së smorterà l’ùltima giòla viva

e dai brandé a cascherà lì aranda

l’ùltima brasa, csì a la finitiva

a sarà mòrta ’dcò l’ùltima lus,

l’ùltim lament an lenga piemontèisa:

un crij strossà, un crij otus, gabus,

un crij ch’a sà d’ofèisa, un crij ch’a pèisa

su tute le cossiense ’d coj cacam

che a l’han lassala meuire costa fiama

e sensa sust a l’han onzù ’l coram

ëd coj eròe ch’a l’han lancià ’l proclama

ch’as dëstisèissa nen, pijand-se ’l grevam

‘d cudì la lenga ch’a parlava mama.

Sergio Donna | 7 dë Stèmber 2021

_________________________________________

El último Brandé

Cuando muera el último Brandé que arde,

morirá también la última llama viva

y caerá allí cerca de los atizadores

la última brasa, morirá

definitivamente también la última luz,

el último lamento en lengua piemontesa

un grito reprimido, un grito ahogado, vacío

un grito que sabe de ofensas, que resuena

en la conciencia de todos esos arrogantes

que dejaron que esta llama muera,

Y sin sentido han perseguido a aquellos

héroes que tuvieron fe en un anuncio:

“¡Qué no se apague la llama!”, y un deseo:

hablar la lengua madre de las madres.

(Versione in lingua castigliana

di Alejandra Gaido, Piemontese d’Argentina)

DES MINUTE TRA ‘D NOI. DOE CIANCE CON SERGIO DONNA

FOMNE
Musica di Roberto Lazzarino, parole di Sergio Donna, cantata e suonata da Beppe Novajra

Otogn di Sergio Donna

Messagi d’amor di Sergio Donna

Dossa malinconia di Sergio Donna

Ivo De Palma recita “Arlassà, spali, fongà ‘nt ij pensé” – Montale in piemontese di Sergio Donna

MONTALE AN PIEMONTÉIS (MONTALE IN PIEMONTESE)
Arlassà, spali, fongà ‘nt ij pensé (Meriggiare pallido assorto)

Visualizzazione in grande: https://youtu.be/QUOaOgg4bts

Video ch’a fà 12. |

Leggendo Brero Amor polid e àutre…

Video ch’a fà 11. |

Paròle dë Speransa

L’é mal fé, ’t sas, trové le paròle
’d na Speransa ch’a peussa pasié
costa angossa portà a baticòle,
ch’a l’é greva: an doi fà dobié.

An dà fòrsa tutun ël savèj
che la Bin l’é pì fòrta dël mal,
ché dla Bin i sentoma la sèj,
nòstra arsorsa pressiosa e vital.

S’a l’é vèra che Amor vagnerà,
e i-i chërdoma con fé e sentiment,
tuti ’nsema, convint, animà
da fërventa passion ëd la ment,

i podroma passé sto moment,
e n’ambrass a-i sarà tra la gent:
aria neuva possà da ’n chiet vent
che la pas porterà finalment.

Sergio Donna | 22 Mars 2020

————————————

Glossario:
l’é mal fé: è difficile; pasié: placare; angossa: angoscia; a baticòle: sulle spalle, a cavalluccio; greva: pesante; dobié: piegare in due; la Bin (f): il Bene, l’Amore; sèj: sete; arsorsa: risorsa; vagné: vincere; fé: fede; chiet: cheto, tranquillo (in questo caso: leggero).

Parole di Speranza

È difficil trovar le parole
di Speranza, che possan placare
questa angoscia, pesante fardello
che ci piega la schiena a metà.

Ma ci deve dar forza sapere
che il Bene è più forte del male,
ché del Bene sentiamo la sete
ch’è risorsa preziosa, vitale.

E s’è vero che Amor vincerà,
e crediamo con fede e ardimento,
tutti insieme, convinti, animati
da fervente passion nella mente,

passerà questo triste momento,
e un abbraccio la gente unirà:
aria nuova, ch’è spinta dal vento,
e la pace nel mondo sarà.

SD | 22 Marzo 2020

Video ch’a fà 10. |

Viàtich viòla

‘Nt ël tëbbi dòp mesdì,
as gòd ël sol la viòla.
Co’ ij làver bin slongà,
l’é un parpajon ch’a vòla.
L’é mars, ma smija d’aost
e la sità l’é mòrta,
come a drochèissa ’l mond
come a vagnèissa ’l mal…
Ma la violëtta viòla,
fiorìa dzora ’l lobiòt,
l’é ’n viàtich ëd la fé,
ëd vita a l’è n’anciarm.

Sergio Donna | 19 Mars 2020
———————————–
Viatico viola
Al sole del meriggio,
si crògiola la viola.
Distesi ha i larghi petali:
farfalla par che vola.
È marzo e tutto tace
nella città spettrale.
Sembra che il mondo crolli,
sembra che vinca il male…
Ma quella viola mammola
fiorita sul balcone,
di fede è dolce viatico,
di vita suggestione.

Video ch’a fà 9. |

Farchèt ëd montagna, ëd Nino Costa.

Farchèt ëd montagna
che ‘l vent a compagna
su brich e giassé
la grassa pastura
dle tère ‘d pianura
va nen a cerché.
Sla ponta dle ròche
sla crësta dle fiòche
tra nivola e sol
j’è gnun ch’at mercanda,
j’è gnun ch’at comanda,
‘t ses liber e sol.
Mei sente sla testa
l’afan dla tempesta,
la furia dël tron,
che meuire ‘d cancren-a
tra ‘l fer dla caden-a
e ‘l foètt dël padron.

Nino Costa

Video ch’a fà 8. |

Mare granda, ëd Nino Costa (Fruta madura, 1931).

Mare granda a l’ha sla schin-a
pì dë stanta carlevé,
ma le rëdne dla cassin-a
l’ha pa ancor lassaje andé:
l’é ancor chila ch’a comanda
Mare granda.

Për la stala o për la fnera
për la feuja o për lë liam,
quand ch’a vendo la barbera,
quand ch’as compra ’l verdaram,
sempre chila ch’a marcanda
Mare granda.

J’é pa un fieul, j’é pa na fija,
ch’a s’ancala d’aussé ’l bèch,
ij pì an gamba dla famija
dnans a chila a resto nèch:
veul pa sente ’nsun-a landa
Mare granda.

Bianca, drita, sëcca, ardìa,
con la béssola a rampin,
l’é magara un pòch rupìa,
ma l’ha d’euj parèj dël foin.
Veul pa ’ncora sté da banda
Mare granda.

Sempre l’ùltima a cogesse
e la prima a sauté ’n pé,
gnun la sent a lamentesse,
quand ch’as parla ’d travajé:
tut ël di l’é lì ch’a branda
Mare granda.

Forse a l’é un pòch bërboton-a,
mincatant a l’ha ’l nervos.
Gnanca ’l diav a-j la përdon-a,
quand ch’a-j pias d’aussé la vos:
lassa pa ch’a-j sofio a randa
Mare granda.

Ma a la sèira ant la soa stansa,
quand ch’a prega an ginojon,
tuta quanta la fiolansa
l’ha sò pòst ant j’orassion:
un dòp l’àutr a j’arcomanda
Mare granda.

Nino Costa

Video ch’a fà 7. |

La piuvzin-a ’d mars *

Cò’ an dis a mars la piuvzin-a
mentre a ven giù sclinta e fin-a
dzora le tìvole veje,
sle rame sëcche giù ’nt l’òrt,
sël persi, ’l pruss, e sël fì,
archincà ’d but ch’a smijo d’òr?

An dis: l’invern l’é finì!
An dis: l’invern l’é passà!
Dré ‘d cole nìvole tope,
dré ’d cole nìvole grise
che ‘n cel së s-ciasso, doman,
a-i surtirà n’àutra Prima,
parà d’arbut, con le gale,
con ël sol ciàir e le viole,
e d’àutre fior, bati d’ale,
con crij ëd ni, vòl ëd róndole
e le fior bianche dle màndole.

Cò’ an dis a mars la piuvzin-a
mentre a ven giù sclinta e fin-a
dzora le tìvole veje,
sle rame sëcche giù ‘nt l’òrt,
sël persi, ’l pruss, e sël fì,
archincà ’d but ch’a smijo d’òr?

Canta tut sòn la piuvzin-a:
ij cheur la scoto, content.
An dis tut sòn la piuvzin-a
che a bat a mars sclinta e fin-a
dzora le tìvole veje,
sle rame sëcche giù ’nt l’òrt.

* libera versione in piemontese di Sergio Donna della poesia Che dice la pioggerellina di Marzo? di Angiolo Silvio Novaro

Vìdeo ch’a fà 6. |

L’èira*

M’arcòrdo che d’istà quand j’era cita
’ndasìa al pais, a ca ’d mia granda Rita:
un cit ciabòt, pròpi ant ël cheur dla Granda,
co’ ’j pra e j’autin dzor le colin-e a randa.

Giugavo ’nt l’èira an mes le pole e ij gaj:
sij mur jë siass, e dontrè rës-ce d’aj,
la ciossa co’ ’j pipì, e ij pito e j’anie,
e nòna ch’as tirava sù le manie:

- im la ricòrdo bin, fissa an memòria -
faussèt an man, da l’àutra la sicòria
për j’òche bianche, ch’a rivavo ’d corsa;

përfum ëd pan, le miche tnùe ’nt la borsa,
j’euv ant ël gioch, e ’l bòsch sota la tòpia,
e na cadrega… “Spòstla nen ch’a sòpia!”

*An ëscotand la conta dj’arcòrd d’infansia ëd na mia ansian-a amisa.

Sergio Donna

Vìdeo ch’a fà 5. |

Ël vent e la nìvola

Con tut ël fià che ’l vent l’avìa ’nt la gola
possava con sò buf portandla a spass
na nivolëtta sola, tuta sola,
ant ël bel cel celest dzora Civass.

- I tëm storcion-e tuta la vestin-a!
A ciosionava chila al vent brios.
- At pèisa ’n pò nen tròp sta bambasin-a,
che quàich sartòiria a l’ha cusite adòss?

- ’T ses càud! – chila a-j rispond con soa vosin-a.
- Për mi ’t ses tròp vestìa – ël vent la cissa.
La nivolëtta as gava la mantlin-a:

l’avìa ’nt ël ciò col vent n’idea balòssa…
Restà ’nt ël cel mach pì na macia bleu…
gnanca pì ’l temp ’d podèje dì n’adieu.

Sergio Donna

Vìdeo ch’a fà 4. |

Borich

’Dcò quand che bin i faso
am diso ch’i son n’aso.
A brajo come d’aso
e mi stagh ciuto e taso.

Con le man spòrche ’d ruso
stan lì a feme ’l muso:
am diso ch’i son tuso
con j’euj pien ëd caluso.

Amëtto mia ignoransa,
ma’ndrinta mia stansa,
armà ’d santa passiensa,
a pòst con la cossiensa!

Va bin: mi sarai n’aso
ma i studio lòn ch’i faso.
Combin ch’as sento “chic”,
saran pa lor borich*?

*Borich = aso

Sergio Donna

Vìdeo ch’a fà 3. |

La monia quacia

L’é sempre vestìa ’d nèir la monia quacia,
l’é bin trucà, polida la mostacia:
a l’ha ’l rossèt sij làver, e sla facia,
në sguard nossent, genit, sensa na macia.

Come ’n can luv quacià a la cocia ’nt l’èira,
a smija ch’a deurm, da la matin a sèira,
ma se quaidun s’avzin-a tròp a l’uss
sensa ch’a l’abia ’ncor tocà ’l tabuss,

a braja, a bàula, a fà ’n bordel da mat
e a-j sàuta a còl, mach con n’arsàut, dë scat,
così la monia quacia, st’eva cheta,

sempre a l’avàit, ël moment giust a speta
për mord-te ’l còl, sparlete da darera,
con soa mostacia fàussa e bruta cera.

Sergio Donna

Video ch’a fà 2. |

Na ràira marcansìa

Se a-j vendèisso a etto,
magara dal droghé,
bel deuit e cortesìa
pa gnun che a-j caterìa.
E sempi a l’é ’l përché:
pì gnun ch’a sà còs sia
sta ràira marcansìa.
Ëd coj bej temp d’antan,
òh che malinconìa!

Sergio Donna

Vìdeo ch’a fà 1. |

Seugn (Dròla fantasìa)

(Dròla fantasìa)* | testo musicato da Bruno Baudissone

Vorìa canté ’nt ël cel come na lòdola
ij ritornej pì bej e tut da sol;
volé për tut ël di come na róndola
lassù tra j’arsivòli, vers ël sol.

Subjé sna rama come n’arsigneul,
content d’esse ant ël mond e sansossì;
sauté dzor la ringhera d’un pogieul
come un merlòt ch’a l’é fërmasse lì.

Vorìa vive ’nt un mond sensa pì neuje:
cheuje ’nt ij pra ciochëtte a sent a sent
e peui fërmeme ’n pò a scoté le feuje

ch’a bogio ’nt l’aria, carëssà dal vent.
Lo sai, l’é mach na dròla fantasìa:
ma costa a l’é la blëssa dla poesìa.

Sergio Donna

PARLÉ PIEMONTÈIS

Video ch’a fà 13. |

DES MINUTE TRA ‘D NOI. DOE CIANCE CON SERGIO DONNA

FOMNE Musica di Roberto Lazzarino, parole di Sergio Donna, cantata e suonata da Beppe Novajra

Otogn di Sergio Donna

Messagi d’amor di Sergio Donna

Dossa malinconia di Sergio Donna

Ivo De Palma recita “Arlassà, spali, fongà ‘nt ij pensé” – Montale in piemontese di Sergio Donna

MONTALE AN PIEMONTÉIS (MONTALE IN PIEMONTESE) Arlassà, spali, fongà ‘nt ij pensé (Meriggiare pallido assorto)

Video ch’a fà 12. |

Leggendo Brero Amor polid e àutre…

Video ch’a fà 11. |

Paròle dë Speransa

L’é mal fé, ’t sas, trové le paròle ’d na Speransa ch’a peussa pasié costa angossa portà a baticòle, ch’a l’é greva: an doi fà dobié.

An dà fòrsa tutun ël savèj che la Bin l’é pì fòrta dël mal, ché dla Bin i sentoma la sèj, nòstra arsorsa pressiosa e vital.

S’a l’é vèra che Amor vagnerà, e i-i chërdoma con fé e sentiment, tuti ’nsema, convint, animà da fërventa passion ëd la ment,

i podroma passé sto moment, e n’ambrass a-i sarà tra la gent: aria neuva possà da ’n chiet vent che la pas porterà finalment.

Video ch’a fà 10. |

Viàtich viòla

Video ch’a fà 9. |

Farchèt ëd montagna, ëd Nino Costa.

Video ch’a fà 8. |

Mare granda, ëd Nino Costa (Fruta madura, 1931).

Mare granda a l’ha sla schin-a pì dë stanta carlevé, ma le rëdne dla cassin-a l’ha pa ancor lassaje andé: l’é ancor chila ch’a comanda Mare granda.

Për la stala o për la fnera për la feuja o për lë liam, quand ch’a vendo la barbera, quand ch’as compra ’l verdaram, sempre chila ch’a marcanda Mare granda.

J’é pa un fieul, j’é pa na fija, ch’a s’ancala d’aussé ’l bèch, ij pì an gamba dla famija dnans a chila a resto nèch: veul pa sente ’nsun-a landa Mare granda.

Bianca, drita, sëcca, ardìa, con la béssola a rampin, l’é magara un pòch rupìa, ma l’ha d’euj parèj dël foin. Veul pa ’ncora sté da banda Mare granda.

Sempre l’ùltima a cogesse e la prima a sauté ’n pé, gnun la sent a lamentesse, quand ch’as parla ’d travajé: tut ël di l’é lì ch’a branda Mare granda.

Forse a l’é un pòch bërboton-a, mincatant a l’ha ’l nervos. Gnanca ’l diav a-j la përdon-a, quand ch’a-j pias d’aussé la vos: lassa pa ch’a-j sofio a randa Mare granda.

Ma a la sèira ant la soa stansa, quand ch’a prega an ginojon, tuta quanta la fiolansa l’ha sò pòst ant j’orassion: un dòp l’àutr a j’arcomanda Mare granda.

Video ch’a fà 7. |

La piuvzin-a ’d mars *

Cò’ an dis a mars la piuvzin-a mentre a ven giù sclinta e fin-a dzora le tìvole veje, sle rame sëcche giù ’nt l’òrt, sël persi, ’l pruss, e sël fì, archincà ’d but ch’a smijo d’òr?

Cò’ an dis a mars la piuvzin-a mentre a ven giù sclinta e fin-a dzora le tìvole veje, sle rame sëcche giù ‘nt l’òrt, sël persi, ’l pruss, e sël fì, archincà ’d but ch’a smijo d’òr?

Canta tut sòn la piuvzin-a: ij cheur la scoto, content. An dis tut sòn la piuvzin-a che a bat a mars sclinta e fin-a dzora le tìvole veje, sle rame sëcche giù ’nt l’òrt.

Vìdeo ch’a fà 6. |

L’èira*

M’arcòrdo che d’istà quand j’era cita ’ndasìa al pais, a ca ’d mia granda Rita: un cit ciabòt, pròpi ant ël cheur dla Granda, co’ ’j pra e j’autin dzor le colin-e a randa.

Giugavo ’nt l’èira an mes le pole e ij gaj: sij mur jë siass, e dontrè rës-ce d’aj, la ciossa co’ ’j pipì, e ij pito e j’anie, e nòna ch’as tirava sù le manie:

- im la ricòrdo bin, fissa an memòria - faussèt an man, da l’àutra la sicòria për j’òche bianche, ch’a rivavo ’d corsa;

përfum ëd pan, le miche tnùe ’nt la borsa, j’euv ant ël gioch, e ’l bòsch sota la tòpia, e na cadrega… “Spòstla nen ch’a sòpia!”

Vìdeo ch’a fà 5. |

Ël vent e la nìvola

Con tut ël fià che ’l vent l’avìa ’nt la gola possava con sò buf portandla a spass na nivolëtta sola, tuta sola, ant ël bel cel celest dzora Civass.

- I tëm storcion-e tuta la vestin-a! A ciosionava chila al vent brios. - At pèisa ’n pò nen tròp sta bambasin-a, che quàich sartòiria a l’ha cusite adòss?

- ’T ses càud! – chila a-j rispond con soa vosin-a. - Për mi ’t ses tròp vestìa – ël vent la cissa. La nivolëtta as gava la mantlin-a:

l’avìa ’nt ël ciò col vent n’idea balòssa… Restà ’nt ël cel mach pì na macia bleu… gnanca pì ’l temp ’d podèje dì n’adieu.

Vìdeo ch’a fà 4. |

Borich

’Dcò quand che bin i faso am diso ch’i son n’aso. A brajo come d’aso e mi stagh ciuto e taso.

Con le man spòrche ’d ruso stan lì a feme ’l muso: am diso ch’i son tuso con j’euj pien ëd caluso.

Amëtto mia ignoransa, ma’ndrinta mia stansa, armà ’d santa passiensa, a pòst con la cossiensa!

Va bin: mi sarai n’aso ma i studio lòn ch’i faso. Combin ch’as sento “chic”, saran pa lor borich*?

Vìdeo ch’a fà 3. |

La monia quacia

L’é sempre vestìa ’d nèir la monia quacia, l’é bin trucà, polida la mostacia: a l’ha ’l rossèt sij làver, e sla facia, në sguard nossent, genit, sensa na macia.

Come ’n can luv quacià a la cocia ’nt l’èira, a smija ch’a deurm, da la matin a sèira, ma se quaidun s’avzin-a tròp a l’uss sensa ch’a l’abia ’ncor tocà ’l tabuss,

a braja, a bàula, a fà ’n bordel da mat e a-j sàuta a còl, mach con n’arsàut, dë scat, così la monia quacia, st’eva cheta,

sempre a l’avàit, ël moment giust a speta për mord-te ’l còl, sparlete da darera, con soa mostacia fàussa e bruta cera.

Video ch’a fà 2. |

Na ràira marcansìa

Se a-j vendèisso a etto, magara dal droghé, bel deuit e cortesìa pa gnun che a-j caterìa. E sempi a l’é ’l përché: pì gnun ch’a sà còs sia sta ràira marcansìa. Ëd coj bej temp d’antan, òh che malinconìa!

Vìdeo ch’a fà 1. |

Seugn (Dròla fantasìa)

(Dròla fantasìa)* | testo musicato da Bruno Baudissone

Vorìa canté ’nt ël cel come na lòdola ij ritornej pì bej e tut da sol; volé për tut ël di come na róndola lassù tra j’arsivòli, vers ël sol.

Subjé sna rama come n’arsigneul, content d’esse ant ël mond e sansossì; sauté dzor la ringhera d’un pogieul come un merlòt ch’a l’é fërmasse lì.

Vorìa vive ’nt un mond sensa pì neuje: cheuje ’nt ij pra ciochëtte a sent a sent e peui fërmeme ’n pò a scoté le feuje

ch’a bogio ’nt l’aria, carëssà dal vent. Lo sai, l’é mach na dròla fantasìa: ma costa a l’é la blëssa dla poesìa.

IN EVIDENZA

Poesia Granata

Albo d’oro

Lampi poesia

Ponti di Torino

ARMANACH PIEMONTÈIS 2025 PONT ËD TURIN PONTI DI TORINO

Armanach 2025

Parlé Piemontèis

Monografia Statue ‘d Turin

Berlusor

Venti di guerra

FOMNE
Musica di Roberto Lazzarino, parole di Sergio Donna, cantata e suonata da Beppe Novajra

MONTALE AN PIEMONTÉIS (MONTALE IN PIEMONTESE)
Arlassà, spali, fongà ‘nt ij pensé (Meriggiare pallido assorto)

L’é mal fé, ’t sas, trové le paròle
’d na Speransa ch’a peussa pasié
costa angossa portà a baticòle,
ch’a l’é greva: an doi fà dobié.

An dà fòrsa tutun ël savèj
che la Bin l’é pì fòrta dël mal,
ché dla Bin i sentoma la sèj,
nòstra arsorsa pressiosa e vital.

S’a l’é vèra che Amor vagnerà,
e i-i chërdoma con fé e sentiment,
tuti ’nsema, convint, animà
da fërventa passion ëd la ment,

i podroma passé sto moment,
e n’ambrass a-i sarà tra la gent:
aria neuva possà da ’n chiet vent
che la pas porterà finalment.

Mare granda a l’ha sla schin-a
pì dë stanta carlevé,
ma le rëdne dla cassin-a
l’ha pa ancor lassaje andé:
l’é ancor chila ch’a comanda
Mare granda.

Për la stala o për la fnera
për la feuja o për lë liam,
quand ch’a vendo la barbera,
quand ch’as compra ’l verdaram,
sempre chila ch’a marcanda
Mare granda.

J’é pa un fieul, j’é pa na fija,
ch’a s’ancala d’aussé ’l bèch,
ij pì an gamba dla famija
dnans a chila a resto nèch:
veul pa sente ’nsun-a landa
Mare granda.

Bianca, drita, sëcca, ardìa,
con la béssola a rampin,
l’é magara un pòch rupìa,
ma l’ha d’euj parèj dël foin.
Veul pa ’ncora sté da banda
Mare granda.

Sempre l’ùltima a cogesse
e la prima a sauté ’n pé,
gnun la sent a lamentesse,
quand ch’as parla ’d travajé:
tut ël di l’é lì ch’a branda
Mare granda.

Forse a l’é un pòch bërboton-a,
mincatant a l’ha ’l nervos.
Gnanca ’l diav a-j la përdon-a,
quand ch’a-j pias d’aussé la vos:
lassa pa ch’a-j sofio a randa
Mare granda.

Ma a la sèira ant la soa stansa,
quand ch’a prega an ginojon,
tuta quanta la fiolansa
l’ha sò pòst ant j’orassion:
un dòp l’àutr a j’arcomanda
Mare granda.

Cò’ an dis a mars la piuvzin-a
mentre a ven giù sclinta e fin-a
dzora le tìvole veje,
sle rame sëcche giù ’nt l’òrt,
sël persi, ’l pruss, e sël fì,
archincà ’d but ch’a smijo d’òr?

Cò’ an dis a mars la piuvzin-a
mentre a ven giù sclinta e fin-a
dzora le tìvole veje,
sle rame sëcche giù ‘nt l’òrt,
sël persi, ’l pruss, e sël fì,
archincà ’d but ch’a smijo d’òr?

Canta tut sòn la piuvzin-a:
ij cheur la scoto, content.
An dis tut sòn la piuvzin-a
che a bat a mars sclinta e fin-a
dzora le tìvole veje,
sle rame sëcche giù ’nt l’òrt.

M’arcòrdo che d’istà quand j’era cita
’ndasìa al pais, a ca ’d mia granda Rita:
un cit ciabòt, pròpi ant ël cheur dla Granda,
co’ ’j pra e j’autin dzor le colin-e a randa.

Giugavo ’nt l’èira an mes le pole e ij gaj:
sij mur jë siass, e dontrè rës-ce d’aj,
la ciossa co’ ’j pipì, e ij pito e j’anie,
e nòna ch’as tirava sù le manie:

- im la ricòrdo bin, fissa an memòria -
faussèt an man, da l’àutra la sicòria
për j’òche bianche, ch’a rivavo ’d corsa;

përfum ëd pan, le miche tnùe ’nt la borsa,
j’euv ant ël gioch, e ’l bòsch sota la tòpia,
e na cadrega… “Spòstla nen ch’a sòpia!”

Con tut ël fià che ’l vent l’avìa ’nt la gola
possava con sò buf portandla a spass
na nivolëtta sola, tuta sola,
ant ël bel cel celest dzora Civass.

- I tëm storcion-e tuta la vestin-a!
A ciosionava chila al vent brios.
- At pèisa ’n pò nen tròp sta bambasin-a,
che quàich sartòiria a l’ha cusite adòss?

- ’T ses càud! – chila a-j rispond con soa vosin-a.
- Për mi ’t ses tròp vestìa – ël vent la cissa.
La nivolëtta as gava la mantlin-a:

l’avìa ’nt ël ciò col vent n’idea balòssa…
Restà ’nt ël cel mach pì na macia bleu…
gnanca pì ’l temp ’d podèje dì n’adieu.

’Dcò quand che bin i faso
am diso ch’i son n’aso.
A brajo come d’aso
e mi stagh ciuto e taso.

Con le man spòrche ’d ruso
stan lì a feme ’l muso:
am diso ch’i son tuso
con j’euj pien ëd caluso.

Amëtto mia ignoransa,
ma’ndrinta mia stansa,
armà ’d santa passiensa,
a pòst con la cossiensa!

Va bin: mi sarai n’aso
ma i studio lòn ch’i faso.
Combin ch’as sento “chic”,
saran pa lor borich*?

L’é sempre vestìa ’d nèir la monia quacia,
l’é bin trucà, polida la mostacia:
a l’ha ’l rossèt sij làver, e sla facia,
në sguard nossent, genit, sensa na macia.

Come ’n can luv quacià a la cocia ’nt l’èira,
a smija ch’a deurm, da la matin a sèira,
ma se quaidun s’avzin-a tròp a l’uss
sensa ch’a l’abia ’ncor tocà ’l tabuss,

a braja, a bàula, a fà ’n bordel da mat
e a-j sàuta a còl, mach con n’arsàut, dë scat,
così la monia quacia, st’eva cheta,

sempre a l’avàit, ël moment giust a speta
për mord-te ’l còl, sparlete da darera,
con soa mostacia fàussa e bruta cera.

Se a-j vendèisso a etto,
magara dal droghé,
bel deuit e cortesìa
pa gnun che a-j caterìa.
E sempi a l’é ’l përché:
pì gnun ch’a sà còs sia
sta ràira marcansìa.
Ëd coj bej temp d’antan,
òh che malinconìa!

Vorìa canté ’nt ël cel come na lòdola
ij ritornej pì bej e tut da sol;
volé për tut ël di come na róndola
lassù tra j’arsivòli, vers ël sol.

Subjé sna rama come n’arsigneul,
content d’esse ant ël mond e sansossì;
sauté dzor la ringhera d’un pogieul
come un merlòt ch’a l’é fërmasse lì.

Vorìa vive ’nt un mond sensa pì neuje:
cheuje ’nt ij pra ciochëtte a sent a sent
e peui fërmeme ’n pò a scoté le feuje

ch’a bogio ’nt l’aria, carëssà dal vent.
Lo sai, l’é mach na dròla fantasìa:
ma costa a l’é la blëssa dla poesìa.